Główny Inspektorat Sanitarny przygotował nową definicję COVID-19. W ramach definicji opublikowanej 31 października wyszczególnione zostały cztery kryteria: kliniczne, diagnostyki obrazowej, laboratoryjne i epidemiologiczne.
Kryteria kliniczne
Każda osoba u której wystąpił co najmniej jeden z poniższych objawów:
- kaszel
- gorączka
- duszność
- utrata węchu o nagłym początku
- utrata lub zaburzenia smaku o nagłym początku
Kryterium diagnostyki obrazowej
Zmiany w obrazie radiologicznym płuc wskazujące na COVID‐19
Kryteria laboratoryjne[1]
- wykrycie kwasu nukleinowego SARS-CoV-2 z materiału klinicznego [2],[3]
- wykrycie antygenu/ów wirusa SARS-CoV-2 z materiału klinicznego
Kryteria epidemiologiczne
Każda osoba, która w okresie 14 dni przed wystąpieniem objawów spełniała co najmniej jedno z
następujących kryteriów:
1) miała bliski kontakt z osobą, u której stwierdzono zakażenie SARS-CoV-2 (kontakt z
przypadkiem potwierdzonym lub prawdopodobnym). Jako bliski kontakt należy rozumieć:
- przebywanie w bezpośredniej bliskości (twarzą w twarz) z osobą chorą, w odległości mniejszej niż 2 m przez ponad 15 minut,
- bezpośredni kontakt fizyczny z osobą zakażoną wirusem SARS-CoV-2,
- bezpośredni kontakt bez środków ochronnych z wydzielinami osoby z COVID‐19 (np. dotykanie zużytej chusteczki higienicznej, narażenie na kaszel osoby chorej),
- kontakt na pokładzie samolotu lub innych środków transportu zbiorowego obejmujący
-
- osoby zajmujące dwa miejsca (w każdym kierunku) od osoby z COVID‐19;
- osoby towarzyszące w podróży lub sprawujące opiekę nad osobą z COVID‐19, członkowie załogi obsługujący sekcję, w której znajduje się chory.
-
Uwaga: W przypadku ciężkich objawów u osoby z COVID‐19 za bliski kontakt należy uznać wszystkich pasażerów znajdujących się w sekcji lub na pokładzie środka transportu, w której ta osoba przebywała, a w przypadku jej przemieszczania się po środku transportu na całym jego pokładzie.
- personel medyczny lub inna osoba bezpośrednio opiekująca się chorym z COVID‐19 lub osoba pracująca w laboratorium bezpośrednio z próbkami osób z COVID‐19 bez odpowiedniego zabezpieczania lub w przypadku gdy doszło do uszkodzenia stosowanych środków ochrony osobistej lub w przypadku stwierdzenia ich nieprawidłowego zastosowania
2) przebywała (jako pensjonariusz) lub była członkiem personelu w placówce opiekuńczej/opieki długoterminowej, w której potwierdzono transmisję COVID‐19 .
Klasyfikacja przypadku
A Przypadek możliwy[4]
Każda osoba spełniająca kryteria kliniczne
B Przypadek prawdopodobny
Każda osoba spełniająca kryterium kliniczne oraz kryterium epidemiologiczne
LUB
Każda osoba spełniająca kryterium kliniczne w postaci utraty węchu o nagłym początku i/lub
utraty lub zaburzenia smaku o nagłym początku
LUB
Każda osoba spełniająca kryterium diagnostyki obrazowej
C Przypadek potwierdzony
Każda osoba spełniająca kryterium laboratoryjne przypadku potwierdzonego
Uwaga: diagnostyka laboratoryjna powinna być przeprowadzana w przypadku każdej osoby wykazującej objawy ostrej infekcji układu oddechowego (z uwzględnieniem kryteriów klinicznych podanych w definicji, jak również objawów mniej specyficznych: ból głowy, bóle mięśni, dreszcze, zmęczenie, wymioty i/lub biegunka) oraz dodatkowo na podstawie indywidualnej oceny lekarza zlecającego lub służb sanitarno‐epidemiologicznych.
[1] W zgłoszeniu wyniku należy podać typ testu jakim wykonano badanie np. test jednogenowy, dwugenowy, RT-LAMP
[2] Próbki materiału klinicznego z dolnych dróg oddechowych (popłuczyny pęcherzykowo – oskrzelowe (BAL), bronchoaspirat, odkrztuszana plwocina) mają większą wartość diagnostyczną niż próbki z górnych dróg oddechowych (np. wymaz z nosogardła)
[3] Jeżeli to możliwe, należy wykonać sekwencjonowanie
[4] Jako przypadek możliwy powinien zostać zaklasyfikowany każdy objawowy przypadek podejrzenia COVID‐19 zgłoszony przez lekarza, w którym nie zlecono wykonania badań laboratoryjnych
Źródło: GIS
